معنی شکل و قیافه

ریخت

شکل، ریخت

ریخت

شمایل

(اِمص.) اثرشناسی، (اِ.) شکل، صورت، اندام شخص. [خوانش: (فِ) [ع. قیافه]]

قیافه. [ف َ] (ع اِمص) قیافه. تتبعاثر. (اقرب الموارد). پی جویی. رجوع به قیافه شناسی شود. || (اِ) مجموعه ٔ اندام و هیکل شخص. || چهره. سیما. صورت. (فرهنگ فارسی معین).
- بدقیافه، بدگل. بدصورت. زشت.
- خوش قیافه، خوشگل. خوش صورت. قشنگ. خوش هیأت. خوش هیکل.
|| حالت چهره که تحت تأثیر عوامل خارجی و انفعالات روحی و وضع مزاجی است: از قیافه اش پیدا بود آدم بدی است، اما مؤدب حرف میزد. (فرهنگ فارسی معین از چشمهایش بزرگ علوی ص 176). رجوع به قیافه شناسی شود.

صورت، هیکل، و اندام شخص،

مجموعه اندام و هیکل شخص، چهره، سیما

شکل

چهره، ریخت، رخسار

چهره

قیافه – هیبت

چهره، رخ، رخسار، رو، سیما، صورت، لقا، وجنه، هیئت، ژست

بادره، بصر، خزره، مظهر، نظره، هیئه

Aussehen, Blick (m), Blicken, Gucken, Schauen, Sehen

552